Baloe nam weinig ruimte in. Drie keer per dag liet ik onze bruine Labrador uit. Soms vier keer. En twee keer per dag kreeg hij eten. Dat was het wel zo’n beetje. En soms wilde hij een klopje op zijn rug.
Het was allemaal niet zo moeilijk. En ik kreeg er veel voor terug.
ochtendritueel
Als ik ’s ochtends beneden kwam klauterde hij enthousiast uit zijn mand en zwaaide met zijn staart ‘goedemorgen’. Daar stond tegenover dat ik hem meteen een bak voer moest voorschotelen. Maar Baloe wist ook dat ik eerst theewater ging opzetten en de gordijnen openen. Hij liep dan achter me aan. Waarom weet ik niet. Ook als ik naar de schuur liep om de brokjes in zijn bak te storten. Hij had ook op de plek kunnen gaan staan waar zijn maaltijd iedere dag wordt geserveerd. Maar hij liep altijd mee.
jonge hond
Baloe kwam uit een nest van 12 pups. Toen wij kwamen kijken waren ze allemaal al vergeven, op twee na. De ene was ziekig, de ander liep niet achter de meute aan. Dat was Baloe.
Als jonge hond heb ik hem geleerd om op zijn kont te zitten en wachten tot de bak in het rekje stond. Met glanzende ogen keek hij in mijn ogen. Een knipoogje van mij was voor hem genoeg om aan te vallen en in een paar schrokken de bak leeg te hebben. Daarna lekker likken tot alles, dat nog herinnerde aan zijn ontbijt, was verdwenen.
dertien jaar
Baloe is 12 jaar geworden. Over twee maanden zou hij 13 worden. Dat was iets teveel gevraagd. Hij kampte de laatste jaren met kwaaltjes die horen bij een oude hond. Hij kwam steeds moeilijker uit zijn mand, soms sliep hij gewoon door. En als hij tijdens het ochtendritueel achter me aan liep trok hij een spoor van kwijl door de kamer en gang. De bak ging nog wel in een keer leeg maar aanzienlijk minder vlot. Maar voor het bordje-schoonlikken nam hij niet meer de moeite.
Toen ik gisterochtend beneden kwam bleef hij eerst liggen. Toen hij opstond zag ik dat het nu echt niet verder kon. Het werd ons laatste ochtendritueel.
Een afscheidsliedjevan de Pixies: Monkey gone to heaven
Recente reacties